Zo las je vorige week over mijn leermoment met 2 vechtende honden.
En dat mijn Douwe 'gewonnen' had en er blijkbaar niet zo mee zat als ik.
Toch bleek dat het impact had gehad op mijn Douwetje.
De eerste dagen helemaal niet.
Vrolijk het bos in.
Gezellig, overal aan ruiken en likken, juk..wat dat toch met honden is?!
Maar gewoon zoals altijd lekker even een rondje door het bos.
Opladen, frisse boslucht, zuurstof inademen.
Uitwaaien, me verwonderen over hoe anders het bos er nu weer uit ziet.
Vol groen en blad en nieuwe plantjes.
Tot ik na een paar dagen in de verte de bewuste hond met dame zag lopen.
En ik even bleef kijken of ze me zag, maar vooral welke kant ze op ging.
Zodat we elkaar niet tegen zouden komen.
Ik was best een beetje pissig. Merkte ik.
De hond zat aan de lijn, dus dat zou wel goed gaan.
Douwe bleef zelf een beetje dralen aan het begin van het pad.
Ondertussen liep de dame dus anders maar wel onze kant op.
En toen rook Douwe haar hond.
Stond ie opeens te trillen als een rietje.
Hallo. Impact.
En zo gaat dat dus.
Je denkt dat er ogenschijnlijk niet veel aan de hand is.
Maar na een tijdje merk je dat je het nog geen 'plekje' hebt gegeven.
Daarom krijg ik ook zo'n jeuk van die term.
Je kunt niets een plekje geven.
Het is er.
Het hoort bij je.
Je hebt het ervaren.
En vanaf dat moment ga je er mee om.
Komt het weer een keer voorbij.
De ene keer denk je: Boeie!
De volgende keer vliegt het je naar de keel.
Mijn eigen ervaring is dat ook.
Een arm die plotseling heel dicht voorbij komt.
Die al 7/8 jaar niet meer zo dichtbij was geweest.
Mijn adem stokte.
Ik bevroor even.
Maar kon zo ook weer verder met het gesprek met iemand anders.
Mijn lijf had het dus ook onthouden.
Mijn zijn wist het nog.
En liet even weten dat er gevaar dreigde.
Terwijl dat niet zo was.
Op dat moment.
Het gevaar van 7/8 jaar terug wist mijn systeem nog.
En reageerde als zodanig.
Bijzonder om mee te maken.
Mijn lieve Douwe gaat weer vrolijk het bos in.
Rook gister toch de hond nog, want een bekende bevestigde dat die hond nu ook in het bos liep.
En trilde weer even.
Met geruststelling ging het daarna weer.
Vandaag was er niets aan de hand.
Je merkt dus de impact die een gebeurtenis op jou heeft.
Het is niet over.
Of klaar.
Of op een plekje.
Of dat heb ik achter me gelaten.
Nee.
Je hebt een manier gevonden om er mee om te gaan.
En soms steekt het de kop weer op.
Moet je met een nieuw bewustzijn, vanwege jouw groei, weer opnieuw mee leren omgaan.
En dat kan.
Uiteraard.
De ene keer met even slikken en door.
De andere keer met janken, boos zijn of wat dan ook.
Maar geef het aandacht.
Jouw leven bestaat uit golfbewegingen.
Je bent altijd in beweging.
Net als je emoties, je gevoelens.
Net als eb en vloed.
Je bent onderdeel van de natuur.
Je hebt een litteken opgelopen.
Soms zichtbaar, soms onzichtbaar.
Het zit er wel.
Het hoort bij jou.
Accepteer het.
Lijkt jou dat nou best lastig?
Dan kun je even verder scrollen en zien dat ik jou daarbij op een mooie manier bij kan helpen.
Met geweldige resultaten.
Het is nog steeds mei.
Ik feest nog even verder.
Doe je mee?
Reactie plaatsen
Reacties