Dit ben ik.
Bij-na 45 jaar.
Volgende week dinsdag om precies te zijn.
Wauw.
Ik had best een feestje willen geven.
Want ik vind het een leuke leeftijd.
44 luidde echt een verandering in en dat is in 2020 nog doorgezet.
En wauw. Is die verandering aan de hand of wat?!
Iedereen maakt een shift.
Word op dingen in zichzelf aangesproken van wat heb ik jou daar.
Heel mooi om te zien en te ervaren.
Ook moeilijk soms.
Maar goed, geen geluk zonder ongeluk.
Alles is in balans. Yin Yang.
Vanmorgen leerde ik weer iets nieuws.
Ik ben best lang bang geweest voor honden.
Grote honden of die er in mijn beleving gevaarlijk uitzien.
Ik respecteer ze ook vooral als dier.
Met een instinct.
Hoe lief die grote lobbes ook is met kinderen.
En de kreet 'Dat doet ie anders nooit' komt daarbij ook altijd voorbij.
Er kan iets zijn dat het instinct wakker maakt.
Dus met het uitlaten van onze hond Douwe, kwamen we net als anders, honden tegen.
Een border collie, waar Douwe mee wil spelen, maar de border collie had geen zin op een snuffel na.
Daarna kwam een bruine hond met een stok, loslopend gevolgd door zijn bazin. De hond begon al te grommen.
Douwe reageerde niet op zijn normale vrolijke 'ik wil spelen' manier en was waakzaam.
De bazin wilde haar hond aan de lijn doen.
(Douwe zit bij mij altijd aan de lijn, anders loopt ie weg en er zijn nu ook hertenkalfjes dus laat ik 'm helemaal niet los.)
Maar ze was al te laat.
Haar hond liet de stok los en begon met Douwe te vechten.
Niet te stoeien.
Echt te vechten.
En daar sta je dan.
Best bang voor die andere hond die er echt lekker fel op los ging.
Douwe liet zich niet kennen en vocht 'm van zich af.
Ondertussen was ik dus bang.
En die bazin maar haar hond roepen.
Terwijl ik echt tussen die honden stond.
Ik werd echt boos. Zij had haar hond duidelijk niet onder controle.
Laat 'm dan ook niet loslopen...!
En ik wilde uit die situatie.
Held als ik ben ging ik toch maar tussen de honden staan.
En ik zei tegen haar: misschien kun je die van jou even pakken?!
Hier hou ik echt niet van!
Al had mijn hond geen bescherming nodig.
Douwe deed niet onder voor z'n aanvaller.
Geen idee waardoor ze stopten met vechten, maar blijkbaar had haar hond pijn.
Hij heeft bloed zei ze.
Bij z'n oog.
Douwe heeft gelukkig niks zei ik.
Ik bleef nog even staan, Douwe controleren verder.
En ja een beetje wachten met wat zij nu ging doen.
Hond aan de lijn en ze liepen verder.
Ik samen met Douwe dus ook.
Te janken.
Ik dan he.
Van schrik.
En dat ik baalde als een stekker.
Nu kwam dus uit waar ik in het begin toen we Douwe net hadden, bang voor was.
Vechtende honden.
Een enge hond die wil vechten.
Na een tijdje lopen,
Douwe op z'n gemak, had nergens last van, de tijgert :D
zag ik 2 eekhoorntjes.
Dat maakte me weer blij.
En ging ik nadenken over wat er gebeurt was.
Hoe ik dit had beleefd.
Of ik nu echt bang was geweest.
Nou helemaal angstvrij was ik niet.
Ik sprong er wel tussen.
Ondanks die grote bek met tanden van die hond.
En fijn dat Douwe gewoon ging vechten en niet bang was.
Hij staat z'n mannetje dus wel, ook al ziet hij er niet uit als vecht hond.
Ik bedoel kruising Friese Stabij.. lief ding.
Die ander zag er iets gevaarlijker uit.
(ik ben heel slecht met hondenrassen..er zijn er zoveel!)
Wat ik eigenlijk wilde, was die hond bij z'n nek pakken en heel daadkrachtig zeggen:
Klaar!
En 'm dan aan z'n bazin geven.
Zo'n persoon ben ik dus niet. En dat is helemaal oke.
Misschien komt dat nog een keer.
Of niet.
Ook dat is helemaal oke.
Maar ik baalde wel dat ik eigenlijk van haar afhankelijk was.
En dat zij haar zaken niet voor elkaar heeft en Douwe en ik daar last van hadden.
Ik nam gelijk het besluit dat ik daar geen last van had.
Douwe niet. Dus waarom ik dan wel.
Een oude angst, vanaf kleins af aan ben ik bang voor grote honden, kwam naar boven.
Die bleek niet op alle vlakken gegrond.
Ik ging er wel degelijk tussen staan, ook al was ik in 1e instantie bang, ik werd boos en dat maakt dat je in actie komt.
In plaats van bang zijn en verlamd wat ik eerst was.
Dit is natuurlijk met veel andere zaken in ons leven ook zo.
Doordat je in die oude angst gaat zitten, verlam je en doe je niks.
Dan merk je dus ook dat je niets doet en alles hetzelfde blijft.
Ik heb dit nu meegemaakt en weet nu dat ik best mijn vrouwtje sta als er zoiets voorvalt.
Het was ook minder eng dan ik dacht.
En ik vind gewoon dat als je je hond goed kent je ook wel weet of je die los kunt laten lopen.
Douwe is een wegloper dus die laat ik niet vaak los.
Maar hij vind niks leuker dan met de grote lompe bruine labrador door het bos te rennen.
En dit kan dan ook, omdat die hond eerder terug komt bij z'n baas vanwege vermoeidheid en Douwe met hem meegaat, zodat ik 'm weer aan kan lijnen.
Hoe goed ken jij jezelf? En waarom blijf je doen zoals je altijd doet?
Echt ik kan er niet bij.
Als je weet dat je altijd zo reageert of dat er mogelijkheden zijn om iets te veranderen en je doet het gewoon niet?!
Wauw! Dat is - excusez le mot - gewoon stom, suf, niet handig.
(En ik kan er nog een heleboel meer bedenken, maar dan krijg ik weer mailtjes dat ik op tere hartjes heb getrapt.)
Maar je leest deze Inspiratiemail toch niet om jouw situatie te laten voortduren?
Je wilt toch geïnspireerd worden? Tot nieuwe dingen bewogen worden?
Een fijn leven voor jezelf?
Vol zelfvertrouwen en levend naar je intuïtie, je zielsmissie?!
Actie dus!
Weer wat geleerd zo op de vrijdagmorgen..
En dat aan het begin van de maand Mei.
Een feestmaand voor mij.
Dus ook voor jou!
Toffe aanbiedingen met gratis extra's voor jou als je even verder leest!
Reactie plaatsen
Reacties