★Dit deed zeer...

Sinds de Midzomer Zonnewende is er een mega shift aan de hand.
Zit ik midden in de transformatie.
Weet ik van voren niet altijd wat er van achter gebeurd.
Lopen dingen anders.
Is er ook nog een Gele Zon (Tzolkin) energie die me coacht als Gele Mens zijnde.
Donkere Maan (afsluiten van Tweeling het luchtteken van de communicatie en vluchtigheid) die overgaat in Nieuwe Maan (Kreeft het waterteken wat bij Maan hoort).
Mét bijbehorende planeten die van alles laten voelen.
Zoals Neptunus retrograde.. ook nogal waterachtig.. voelen, mee bewegen..
En.
Alles.
Is.
Goed.

Voel jij die chaos ook bij vlagen?
Het is echt niet de hele dag. 
Ik slaap als in coma - heb ik vaker met Donkere/Nieuwe Maan.
Droom veel, maar je kent het vast, het is weg als je het bijna te pakken hebt.
Opstarten van de dag duurt wat langer.
Ik neem dan ook die rust.

En opeens was er extra onrust bij mij.
Afgelopen week, terwijl het al Nieuwe Maan was.
Ik kon er de vinger niet op leggen.
Zat snel in een 'fittie' met manlief (Kreeft..) en bleef er net uit met dochterlief (ook Stier met veel Water in haar horoscoop)..
Ik dacht ik ga maar gauw naar bed en even lekker mezelf verliezen in een makkelijk leesbaar boek. 
Het was voornamelijk ook in de avond dat ik dat allemaal ervaarde.
De dag was prima verlopen.

De volgende ochtend werd ik wakker en las het een en ander over Nieuwe Maan en deed m'n gewone reflectiewerk.
En opeens was het daar.
De reden van mijn 'ongemak': het was de avond ervoor 10 jaar geleden precies dat ik een vreselijke avond beleefde die mijn wereld op z'n kop zette.
De escalatie van een aantal jaren "wat geduw, gestomp, even je keel vastpakken" in één avond voor mij pas ECHT huiselijk geweld werd met een kopstoot en nog meer ellende. Idioot hoe je dat daarvoor steeds bagatelliseert, want ja ik lag niet in het ziekenhuis bijvoorbeeld.
Dit tikken zorgt alweer voor onrust in mijn lijf.

Ik merk dat ik weer een stuk mag aankijken en helen.
Een laag dieper mag gaan hierin.
De boosheid hierover verdient nu aandacht.
Ook het verdriet.
Nu heb ik al even flink gehuild de afgelopen dagen.
In het bos tijdens het hondje uitlaten extra gestampt als ik m'n voeten neerzet, wat bij mij echt goed helpt.
Het is een soort afvoeren van de boosheid uit m'n onderbuik.

En ik merk dat door het te benoemen, te ervaren, ik steeds mijn lijf meer en meer kan ontspannen.
Ik heb jaren met periodes geslapen van verkrampte kaken.
Knarsetanden.. volgens de tandarts. 
Bijzonder hoe je lijf dingen aangeeft die je zelf overdag niet kunt - of wilt - verwerken.
Soms in je onbewuste rondwaart.

Maar dit mag weer naar buiten.

Ik heb deze week twee keer verteld dat ik geen aangifte had gedaan voor m'n kids, maar later wel melding had gemaakt bij de politie.
En dat dat voelde als verraden.
Ik klik.
Ik lap hem erbij.
Ik doe dat.
Wat erg dat ik hem verraad bij de politie.

Bijzonder dat je hersenen dit zo kunnen doen bij je.
Want - zoals de agente aan de lijn me heel erg duidelijk maakte - hij had mij allang en heel erg verraden.
Ik moet gewoon huilen weer als ik dit tik.
De agente was heel erg aardig.
Heeft me een half uur als het niet langer was gecoacht.
Dat het juist goed was om hier melding van te maken.
Dat ik hierin mezelf een hele dikke pluim mocht geven.
Dat ik toch voor mezelf koos en de heling startte.
Mijn verhaal weer mocht vertellen.

Ze begreep ook dat het voor m'n kids beter was geweest dat ik geen aangifte deed.
Wat mij tegenhield was namelijk dat hij opgehaald zou worden door de politie.
En 10 dagen een contact verbod kreeg.
Zij had liever gehad dat ik het wel had gedaan.
Die aangifte.
Dan zou het hem duidelijk gemaakt worden dat wat hij deed de afgelopen jaren en die avond niet acceptabel was.
Nooit.
En dat duidelijk maken zou niet zachtzinnig gaan, maar was nodig.
Voor zijn begrijpen dat zijn gedrag niet kon.
Nooit.

Ik heb altijd wel gehad dat hij er zo makkelijk mee weg komt.
Al vul ik dat voor hem in.
Waar 2 vechten hebben 2 schuld.

Kon ik eerder weg?
Vast wel.
Ik riep dat ook altijd. 1 klap of wat dan ook en je pakt je kids en je bent weg.
Maar voor die kids.. en al die tijd samen doe je dat toch niet blijkbaar.
Of niet zo makkelijk.
Dat idee heb ik dus - lijfelijk ondervonden -  moeten bijstellen.

Nu is dit een gebeurtenis geweest in mijn leven.
De blauwe plekke verdwijnen wel.
Alleen die op m'n ziel, in m'n energetische lijf etc. die gaan niet weg.
Daarmee heb ik leren leven.
En leer ik nog elke dag mee leven.
Alles wat je meemaakt werkt zo namelijk.

Je kunt niets wegstoppen.
Er vind altijd heling plaats, op een nieuw niveau.
Dus gebeurtenissen die impact hebben, die blauwdruk, die Zielsmissie - er mee om leren gaan en van leren - zijn een soort rode draad in je leven.
Oké zijn met dat het de vader van je kids is, dus blijft verbonden.
Oké zijn met hoe anderen er mee omgaan in je familie.
Oké worden met jezelf.
Dat ik het heb laten gebeuren, dat ik mezelf in de steek heb gelaten.
Dat vergde de grootste heling.

De tijd erna was verschrikkelijk, afgrijselijk.
Maar heeft me ook zoveel gebracht.
2012 was een omslag jaar voor mij.
Ik begon het jaar en op 12-12-2012 verging niet de wereld (zoals de Maya kalender aangaf volgens velen wat niet zo bleek te zijn), maar sliep ik voor het eerst met mijn kids in ons eigen huisje.
Voor mij begon de rest van mijn leven toen.

Dus de dames die ik spreek, die prachtige vrouwen, leren mij ook steeds weer van alles.
Mag ik ook weer zakken in mezelf op een dieper niveau.
En wat voelt dat goed.
Niet altijd. Niet leuk ook.
Maar ja, zo nodig.

Ik ga het maar aan.
Er zit niets anders op!

En jij? Waar kijk jij nog van weg?

#spreadlove
★
Esther