Wauw... die Maan doet het nog best goed.
Hoe merk jij dat? Of merk je het überhaupt wel?
Ik deelde laatst al dat men steeds meer rekening gaat houden met de cyclus.
En dat, mijn vrouw, is rijkelijk laat.
Of een tijd weggeweest, want heul vroeger leefden ze gewoon zo.
Met het ritme van het jaar, de natuur, de mens.
Wat lieten de planten zien, de gewassen.
Dat is naar mijn idee de enige manier om je leven te leiden.
Die artifical toestanden en naar Mars en je kind 'uitzoeken' voor het in je baarmoeder gepland wordt.
Wauw.
Ik vind het heel scary eigenlijk allemaal.
Weet je nog dat Frankenstein vroeger een horrorfilm was?
Dat dat toch niet kon?
Het was een gekke professor die dit soort dingen had bedacht.
Wat doen we vandaag?
De plastische chirurgie verdient BAKKEN met geld.
Nep zooi op en in je lijf.
En dat mag iedereen voor zichzelf weten he?!
Er zijn ook fijne oplossingen voor problemen, dat ontken ik echt niet.
Hadden mijn kids ontzettende flaporen, dan weet ik het ook niet goed wat ik had gedaan.
Nu moet ik zeggen dat Sterre altijd elfenoortjes heeft gehad.
Flapoortjes maar dan alleen aan de bovenpuntjes.
Nog steeds.
Heeft ze een periode wat 'last' van gehad, gelukkig heeft ze het geaccepteerd omdat we het er over hebben gehad en dat de prachtige elfenoortjes bij haar hoorde, ze is niet voor niks een Sterrenkind.
Op het kinderdagverblijf hoorde ik een verhaal dat er een moeder was die met een tapeje de oortjes van dr kind vastplakte aan het hoofdje zodat de flapoortjes niet erger werden..
Tja.
Ieder z'n meug.
Het staat en valt met de maakbaarheid van het leven.
Hebben we last van ons lijf, dan nemen we een pil.
In plaats van te kijken waarom en waardoor we last hebben van ons lijf.
Enne ik weet er alles van he?!
Ik lazer van die trap af en zit gelijk - toen ik overeind gekrabbeld was - met m'n neus in de boeken.
Wat doe ik? Wat heb ik nagelaten? Waarom val ik?
Wat vertelt het me?
En ja deze Maan doet daar een schepje bovenop.
Nee ik ben niet nog een keer van die trap afgeflikkerd, maar vanmorgen stond ik niet lekker op.
Zeg maar.
Had in mijn vakliteratuur gelezen bij het ontbijt (- de Libelle of Margriet) en zat al te brullen bij een verhaal van een kindje wat dood geboren moest gaan worden.
En me te verbazen over de 'gemiste kansen' die dames hadden gehad.
Wat maakt het dat je bepaalde keuzes maakt?
Je hebt altijd een keus.
Ook niet kiezen is een keus.
Daarbij komt dat het leven loopt zoals het lopen moet.
Ik had graag een jaar naar Frankrijk gegaan.
Maar ik had verkering.
Dus koos ik een andere school (echt geld/tijdverspilling en Frankrijk was een beter idee geweest) en bleef in Nederland.
Net als dat het huwelijk met die verkering op de klippen liep.
Heb ik er dan spijt van?
Nee. Ook niet van niet naar Frankrijk gaan.
Het leven loopt zoals het loopt.
En deal met de gevolgen.
Dat het heel gezond is om die natuur in de gaten te houden, is allang bewezen.
Dan roepen dat men vroeger 'barbaars' was, nou nu kunnen we er ook wat van.
Is die hele corona en regering toestand, de #savethechildren ellende waar ik buikpijn van krijg, de doorgaan met oplappen van mensen tot het niet meer kan, dan zo'n vooruitgang?
Ik durf het je echt niet te zeggen.
Ondertussen zit ik lekker in mijn boshuis en gooi ik het hek gauw dicht als ik 'buiten' ben geweest.
Maar online laat ik wel van me horen.
Ik draag m'n steentje bij en doe wat kan.
Ook nu heb ik een mooie actie voorbij zien komen.
En hiervoor kan ik jouw hulp bij gebruiken.
Het gaat om de pedofielen partij en #SaveTheChildren en in de Facebook groep Rise of the Mothers staat een voorbeeld.
Knuffels met briefjes er op en die in het zicht neerzetten, zodat mensen de tekst lezen en zelf ook in actie komen.
Hieronder plaats ik ook nog een voorbeeld van de tekst.
Elke actie is noodzakelijk.
Doe je mee?
Reactie plaatsen
Reacties